Pies.

Pies jaki jest każdy widzi...

No własnie wygląd to jedno ale przede wszystkim liczy się charakter owego zwierzaka.

I tu pojawia się główny bohater tego postu czyli.... DOBERMAN!

Tak , tak moi kochani - to pies moich marzeń, moja pasja, moja obsesja...

Moja mam zawsze się śmiała że moim pierwszym słowem powinno być "doberman" a nie "tata" ;p

 Niestety historia tej rasy zrobiła swoje i właśnie moja mama była wielkim przeciwnikiem żeby w naszym domu zamieszkał doberman.

A ja płakałam po nocach, wycinałam z gazet, książek zdjęcie dobka.

Pokój miałam cały obklejony w fotach (już potem jak miała dostęp do neta) tych psów.

Wiedziałam o nich wszystko.

Jeździłam na wystawy, pracowałam jako sekretarz przy ringu dobermanów byle tylko mieć z nimi jakiś kontakt....

No jednym słowem SZAŁ.

I tak trwało to 18 lat aż w końcu zupełnym przypadkiem pojawił się w moim domu Ars - mój pierwszy doberman....

Miałam jedno popołudnie żeby podjąć decyzję czy go biorę czy nie. 

Ba! Ja jak ja, tata tez był wniebowzięty ( bo zaraziłam go moją pasją!), tylko mama...to od niej wszystko zależało.

Ale że miała mało czasu na decyzję jakiś cudem udało się nam ją przebłagać i dwa dni pózniej jechałam już do Bielska po mojego wymarzonego psa!

Pewnie się zastanawiacie dlaczego miałam tak mało czasu, a no dlatego że jakiś czas przed tym całym zdarzeniem poznałam Gośkę.

Fankę i właścicielkę dobermanów.

Ars był u niej podobnie jak inny samiec Amon i ona nie byla w stanie trzymać dwóch samców w jednym wieku pod jednym dachem (dobermany lubią być konfliktowymi psami szczególnie dwa samce w jednym wieku)

Ponieważ oba psy miały być wystawiane szukała dobrego domu dla Arsa i zaproponowała mi wzięcie go na warunkach hodowlanych - o tym pisać już nie bede bo to kolejny elaborat, w każdym badz razie pies był za darmo pod warunkiem wystawiania.

I m.in to tez przekonało moja mamę bo w tym czasie nie bylo nas stać na rasowego psa.

Ars okazał się spełnieniem moich marzeń...

To on nauczył mnie jak wygląda zycie z dobermanem pod jednym dachem.

Był bardzo wymagającym psem... ale szkolenie nam pomogło.

Miał dominujący charakter i przysporzył nam sporo kłopotów, glownie dlatego że nie miałam doświadczenia ale z czasem bylo już tylko lepiej.

Zaliczyliśmy kilka wystaw, niestety bez szału bo wyrósł nie do konca tak jak się zapowiadał jako szczeniak.

Choć dla mnie i tak był najpiękniejszy...

Żył tylko 4 lata... zgniął tragicznie pod kołami samochodu w najpiękniejszą noc w roku - w Boże Narodzenie w 2006 roku...

To moja mama wypuściła go wieczorem na siku i pies zwiał od wystrzału petardy prosto pod koła samochodu i własnie dlatego moja mama już nigdy na psa się nie zgodzi nad czym ubolewa mój tato bo tak marzy o dobku..

Wiadomo to był wypadek nikogo obwiniać nie można... ale ja jego śmierć tak bardzo przeżyłam że moja mama do dziś nie moze sobie tego wybaczyć...

A to mój Niunio...moje serduszko na zawsze...

Stało się to akurat w czasie kiedy wyjechaliśmy z R. do Holandii, jeszcze wtedy pracowalismy przez firmę, mieszkaliśmy na firmowym mieszkaniu i nie bylo mowy o nowym psie...

A ja bez dobka zyc nie mogłam...

Znów przepłakane noce...

Tęsknota i smutek za Arsem...

Pod koniec 2008 roku wynajęliśmy swoje mieszkanie wtedy pojawiła się szansa na psa.

Niestety R. kategorycznie nie chciał zgodził się na dobka  - kiedy poznał Arsa te był juz dorosłym samcem który nie za bardzo tolerował obcych ludzi, a R. zwyczajnie bał się mieć takiego psa.

R. postawił mi warunek że jak pies to tylko owczarek.

Trochę z obawą ale zgodziłam się na ON-a.

W marcu 2009 roku pojawil się u nas Nico - nasz owczarek z holenderskiej hodowli.

Co to jest za pies - miś kochany, posłuszny, najwspanialszy...

Mimo tych wszystkich zalet ja wciaż tęskniłam za dobkiem...

I nie wiem jakim cudem ale przekonałam R. na drugiego psa - na dobermana!

Poniewąz byłam na bierząco wiedziałam gdzie i po jakich rodzicach są czy beda szczenięta.

No i w marcu 2010 roku u znajomych hodowców (którzy mieli siostrę Arsa) urodziły się maluchy po świetnych rodzicach.

Długo się nie zastanawiając zamówiłam suczkę.

Wybór był trudny bo bylo 5 dziewczynek a ja chciałam psa na wystawy.

No i wybór padł na suczkę z pomarańczową wstążką, na to cudo..

 W maju 2010 pojechaliśmy na urlop do PL i wtedy odebrałam moją dziewczynkę :)

Dostała imię Chilli :)

Byłam przeszczesliwa bo Chillka podobnie jak Ars okazała się być cudownym psem!

To taki mój mami cycek, bo piszczy jak tylko tracę się jej z oczu.

Zaliczyliśmy kilka wystaw z calkiem fajnym wynikiem, kilka treningów z obrony itp.

Potem zaszłam w ciażę z Maxiowym, potem kolejna ciąża i choroba Nico... - w wrześniu 2013 musiał zostać już w Polsce pod opieką moich tesciów bo nie dała bym rady z dwoma psami i dwójką dzieci. 

Bardzo to przezyłam bo Nico mimo że nie dobek był przeciez czescią naszej rodziny!

Ale teściowa bardzo dobrze się nim opiekuje, pies jest szczesliwy a my codziennie widujemy go na Skypie.

A Chillijka teraz pełni roli cudownej niani dla moich dzieci.

Max ją uwielbia !!!!

Siedzi z nią w jej klatce, asystuje jej przy jedzeniu namiętnie grzebiąc jej w misce, dzieli się z nią kazdym jedzeniem czy to chrupkim czy czekoladą (o zgrozo!) !

Rzuca jej zabawki, uwielbia jak ta z nim biega  próbuje mu zabrać piłkę - no szczęście w oczach dziecka!!!

Przytula ją, całuje...

A ta jest ogromnie cierpliwa.. i chyba też zadowolona bo sama przychodzi do niego i liże go po buzi...

Okazuje się że ten straszny pies jakim jest doberman potrafi być także najlepszą niańką na świecie...

Kocham Cię Chillijko i nie wyobrażam sobie żeby mogło Cie nie być...

A tak było od urodzenia Maxia :

 

 

A to moja kochana dziś - jeszcze świeże - z przed chwili :)

A na koniec dodam tylko że mania zbieractwa dobermanowych gadżetów pozostała mi do dziś. Przy portfelu mam brelok z dobkiem, na aucie naklejkę z dobermanem , pokrowiec do telefonu z dobkiem i milion zdjęć dobermanów wisi na ścianie w moim komputerowym pokoju...

Juz rok temu to planowałam, ale ciaża z Vivi troche pokrzyżowała mi plany, otóż za kilka tygodni idę robić tatuż na wewnętrznej stronie nadgarstka z napisem "doberman"!

Mąż oczywiście twierdzi że mam nierówno pod sufitem, ale wie ze to moja pasja że będzie nią całe zycie bo to zapewne nie ostatni doberman w moim życiu...dlatego jednak przymyka oko na moje fanaberie.. ;p

Ufff tym co dotarli do końca gratuluję wytrwałości, ale o Dobkach mogę pisać bez końca :)

I przepraszam za jakiekolwiek literówki ale post pisany na szybko w chwili kiedy dzieci śpią ;p